ارتش سایبری، خارج نشینان و شعورملت

جنبش راه سبز - ارتش سایبری، خارج نشینان و شعورملت

فاطمه کشاورز

ظاهرا دولت هنوزسرگرم جشن وشادمانی حضور "چند ده میلیونی" هواداران خود در روز بیست ودو بهمن است. اینکه شهرهای بزرگ ایران از روزها پیش ازاین تاریخ تحت کنترل نیروهای امنیتی و لباس شخصی بودند، که بیست روزنامه نگار جدید به چهل و پنج نفر دستگیر شدۀ قبلی اضافه شدند، که بیست و دو فعال حقوق زن بی هیچ توضیحی بازداشت شدند، که مراجع شجاع و حق گو همچنان مطرود دولتند، که رهبر هموطنان سنی مان مولوی عبدالحمید ممنوع الخروج است، که خانقاه ها مورد حملۀ مجدد قرار گرفته اند، و... و همه باید بچشم مردم ایران اموری عادی ولازم برسد.

صحبت چشم به میان آمد، این روزها چشمهای هموطنانمان باید معجزات زیادی بکند. برای مثال تصویرهزارن نفری را که برای بیست و دو بهمن بوسیلۀ اتوبوسهای مسافربری از شهرستانها وارد، با کیک و ساندیس پذیرائی و بشهرشان رجعت داده شدند از روی پردۀ شبکیه اش پاک کند . حتی مهم تر، سبزهائی را که در خیابانهای فرعی کتک خوردند وهرگزبه میدان آزادی نرسیدند یک جور خطای چشمی بیانگارد. چون خود را بزور مخبط کردن کار دشواریست، اقلا برای مدتی کور و کر بشود و روزی چندبار به خود یادآوری کند: وقتی "صدا و سیما" هست که حقیقت را نشان بدهد، چشم من چه محلی از اعراب است.

درین حیث و بیث، چیزی که دولت کودتا اصلا حسابش را نکرده بود وبشدت حالش را خراب کرده "توطئه " ایست جهانی باسم اینترنت. وقتی جمهوری اسلامی میگوید روز بیست و دو بهمن چند ده میلیون آدم بیرون آمده بودند، اینترنت بی چشم ورو چه حق دارد که عکس داخل میدان آزادی پر از خالی را در زمان سخنرانی آقای احمدی نژاد سر چوب کند. مگر دعوا سر علم ریاضی است که عدد و رقم به رخ هم بکشیم. همان مدل نظامی از همه بهتر و موثرتر است.

دولت کودتا این اندرز آویزۀ گوش کرده و بدون اتلاف وقت، "ارتش سایبریش" را به راه انداخته تمام سایت های اینترنتی را که کلمۀ "سبز" دراسمشان یافت میشود مورد حمله قرار داده. حالا چرا دولت و دستگاهی مردمی، که آنهمه میلیون هواخواه از جان گذشته دارد، باید از چند سایت بیخاصیت که شایعات بی پایه و اساس میپراکند وحشت داشته باشد – سئوال معقولی است. اما چون در ایران امروز وارد معقولات شدن خطرناک به نظر میرسد، درین جا فقط به سبک و سیاق حملۀ این به اصطلاح "ارتش سایبری" و پیام گویا ودرخور تأملی که پس از حک کردن سایت ها بر جا میگذارد – خصوصا اهانتش به چشم و شعور هموطنانمان درایران – بسنده میکنیم.

وقتی سایتی را که حک شده باز میکنید، پیام مهمی در آن برای شمای خواننده بودیعه گذاشته شده. قبل از همه، با حروف بسیار درشت وبه زبان انگلیسی، عنوان حمله کنندگان به سایت را میخوانید: "ارتش سایبری ایران." بزبان دیگر کلمۀ "ارتش" بلافاصله سطل آب سرد را روی سرتان خالی میکند که ماهیت نظامی و کودتائی اشغالگران سایت را از یاد نبرید. بزبان دیگر "اشتباه نکنید، ما دوست و همراه ومنتقد شما نیستیم که فقط با شما اختلاف عقیده داشته، سایتتان را مضرشناخته، و سعی در تعطیلش داریم. ما با شما درجنگیم و به دلیل اینکه اخبارتان مورد تأیید مان نیست، نامی بجز دشمن برایتان نداریم." البته این لحن هیچ عجیب نیست و بارفتارهای عادی دولت کنونی ایران همخوانی دقیق دارد .اما دنبالۀ پیام که بفارسی است ازین هم گویا تر و بحث برانگیز تر است.

پیام فارسی این است "به احترام رفراندمی که در 22 بهمن برگزار شد و مردمی که رای دادند و به احترام ملتی بزرگ و وطنی به نام ایران، بیشتر از این مهرۀ بازی افرادی که خود در آمریکا در امن و امان بسر میبرند و از شما به عنوان مهره استفاده میکنند نباشید."

حیرت انگیز ترین نکته درین جملۀ عجیب و یبقواره استفاده آن از کلمۀ "احترام" است آنهم به وسیلۀ کسانی که ناخوانده وارد یک سایت خبری شده وحداقل موقتا آن را ازکار انداخته اند. جایگاه آغازین این کلمه چشم را بسوی خود میکشد و به آن اهمیت ویژه ای میبخشد. مجسم کنید که دزدی نیمه شب قفل خانه اتان را بشکند و با داس و تبر بالای سرتان بایستد و وقتی قیافۀ ترسیده وحیرت زدۀ شما را دید توی تاریکی شروع به تدریس اخلاق کند که "اول از همه باید بتو یاد آوری کنم احترام به قانون یادت نرود!"

حالا "احترام" را ول کنید و بروید سراغ "رفراندمی که در 22 بهمن برگزار شد و مردمی که رای دادند." عجبا که ارتش سایبری ایران بر این گمان است که مردم ایران که این سایت را باز میکنند یا همه در 22 بهمن غائب بوده اند، یا همانطور که قبلا عرض کردم چشمشان نمیدیده، و یا همه حافظه اشان را از دست داده اند! دو روز پیش رفته اند بیرون و در سطح چند ده میلیونی به یک چیزی رای داده اند و امروز باید به آنها یاد آوری کرد که به آنچه که به آن رای داده اند احترام بگذارند. بچۀ پنج شش ساله هم به این زودی یادش نمیرود که دیروز چه آرزوئی در دل داشته و از پدر و مادرش چه خواسته چه برسد به سی چهل میلیون آدم بزرگ و عاقل و بالغ.

درین قسمت از جمله ، ارتش سایبری برای تأکید هرچه بیشتر بر ادب و قانونمندی خویش کلمۀ "احترام" را مجددابکار گرفته و اینبار میخواهد که خوانندگانی که برای خواندن سایت آمده بودند و حالا بقول معروف دماغ سوخته شده اند، ادب و تربیتشان را فراموش نکنند ویادشان نرود به "ملتی بزرگ و وطنی بنام ایران" احترام بگذارند. اگر استفاده از مفهوم "احترام" در قسمت اول این پیام یک معضل اخلاقی بود، این استفادۀ دوم یک شاهکار علم روانشناسی است. شما اگر درقلب ایران هم زندگی کنید وبا تک تک سلولهای بدنتان خود را ایرانی بدانید، وقتی این جمله را میخوانید چاره ای ندارید جز اینکه احساس کنید که چون به این وب سایت خبری ممنوعه سرزده اید از ملت ایران جدائید. شما دیگردر متن این ملت جائی ندارید. تنها کاری که در این مرحله ازتان برمیآید این است که مثل یک جسم خارجی ناخواسته اقلا به کوچکی خود اعتراف کرده و از همان راه دور ادای احترام کنید. وگرنه اگرشما خودتان جزئی از ملت بزرگ ایران محسوب میشدید دیگر لازم نبود به شما بگویند به ملت ایران احترام بگذار. (حالا دیگروارد این بحث نمیشویم که چرا باید این احترام به ملت را فقط از طریق خواندن وب سایتهای دولتی که هرروز دروغشان برملا میشود ابراز کرد).

و اکنون میرسیم به نقطۀ پایانی و اوج پیام ارتش سایبری "بیشتر ازین، مهرۀ بازی افرادی که خود در آمریکا در امن و امان به سر میبرند و ازشما به عنوان مهره استفاده میکنند نباشید!" شاهکار این عبارت درین است که در آن واحد یک تهمت و یک تهدید را با یک توهین مستقیم در هم می آمیزد و تقدیم خواننده ای میکند که قرارست از این ارتش سایبری درسی هم بیاموزد. اجازه بدهید یک قدم برگردیم عقب تا خدمتتان توضیح بدهم.

تهمت نسبت به ایرانیانی است که در آمریکا زندگی میکنند. اینان که صد البته لای پر قو خوابیده اند، نه به سرنوشت فامیل و خانواده اشان در ایران اهمیت میدهند، نه دیگر وطن برایشان معنائی دارد. فقط کمر به نوکری سی.آی. ا بسته اند ودشمن دین و اخلاق شده اند. انقدر خباثتشان از حد و مرز گذشته که وقتی زندانبانهای کهریزک بچه های مردم را می کشند بازهم تقصیر این خارج نشین هاست. حالا هم دیگر خوشی زیر دلشان زده وحوصله اشان سررفته. دم به دم میخواهند مهره بازی کنند. خدا را صد هزار مرتبه شکر که ارتش سایبری در راس امور است و به مردم هشدار میدهد که بیش ازین مهرۀ این خارج نشینان نباشند. تهمت دوم اینکه این ها چون از ایران دورند طبیعتا در امن و امانند. اگر همسایه و دوست و فامیلشان درایران زیر گلوله باشد، اگرپدرشان را به اوین برده باشند، اگر پدربزرگشان درزندان حملۀ قلبی کرده به نقطۀ نامعلومی منتقل شده باشد، اگر خودشان سالیان سال از بازگشت به ایران و دیدن وطنشان محروم مانده باشند – بازهم چون در ایران نیستند در امن و امانند. عجبا که این جملۀ ساده – با تمام اغراق آمیزی – چه دردناک به نا امنی وطنی که باید سرپناه ایرانیان باشد اعتراف میکند.

گمانم دیگر نیازی به توضیح دربارۀ تهدید نیست. این تهمت بی منطق و دور از انصاف درباب "امن و امان" آنان که در آمریکا به سر میبرند در واقع چیزی نیست بجز تهدید آنان که در آمریکا بسر نمیبرند و از آن امن و امان محرومند. بزبان ساده "ای ایرانی که این جمله را می خوانی، ما که بزوربه این سایت اینترنتی وارد شده و به حریم آنچه می خواستی بخوانی تجاوز کرده ایم، به تو اخطار می کنیم. تو در آمریکا در امن و امان نیستی بلکه درایران و درحوزۀ قدرت و اختیارمائی. اگر به این کار ادامه بدهی، خود مسئول نا امنی خویشی."

و بالاخره توهین. سرتاسر این جملۀ بیقواره توهینی است مسلم به چشم وشعور تک تک هموطنان ما.این مردم رنج دیده چگونه نمی دانند که دروطنشان چه می گذرد که فقط باید گوششان به خارج نشینان باشد تا اوضاع را درک کنند؟ چگونه نمی دانند که همسایه و همکلاس و همکارشان چه میگوید و از دولت چه جواب می شنود؟ قیمت نانی را به خانه می برند از خارج نشینان می پرسند؟ حالا ندا آقا سلطان را انگلیسی ها کشتند، ترانه ها، سهراب ها، محسن ها و یعقوب ها چه شدند؟ شصت و پنچ روزنامه نگارشان را چه کسی به زندان انداخته؟ دانشجویانی که از کلاسهای درس ناپدید شده اند، کجا هستند و در چه وضعی بسر می برند؟ چه کسی مردم را به جرم مچ بند سبز پوشیدن از کار اخراج می کند؟ اگر دهها میلیون مردم از جان حامی دولت حاضرند، چرا سه نفرشان اجازۀ اینکه یک جا جمع بشوند ندارند؟ چرا مردم ایران نمی توانند از دیدگاههای موافق و مخالف دولت با خبر باشند و خودشان با عقل و منطق و آگاهی نسبت به آنها قضاوت کنند؟

اقلا تکلیف آن "چند ده میلیون با بصیرت" که حامی خود می دانید را روشن کنید. بالاخره عقل و بینش دارند یا تا به چند سایت اینترنتی مخالف دسترسی پیدا کردند مهرۀ دست خارج نشینان خواهند شد؟

منبع:

http://www.rahesabz.net/story/10683/