میگویند باید امروز “همه با هم” باشیم، و جبهه خود را در برابر کودتا متحد نگاه داریم. ما این غلط “همه با هم” را سال ۱۳۵۷ کردیم، چوبش را هم خودمان خوردیم و هم بچه هایمان. امروز تنها وقتی با هم هستیم که هدفمان مشترک است. هدف من این است که ایران با دموکراسی بگردد، زندانی سیاسی نباشد، روزنامه ها آزاد باشند، احزاب مختلف اجازه فعالیت داشته باشند، رای مردم را روز روشن ندزدند، ۱۲ نفر متقلب نوکر صفتنگویند چه کسی میتواند کاندیدا باشد، کسی حکم حکومتی نکند، به زن و دختر مردم امر نکنند یا روسری یا تو سری، قوه قضاییه مستقل باشد و مردم در برابر قانون مساوی. اگر اصلاح طلب ها هم همین را میخواهند من نوکرشان هم هستم. اما اگر هدفشان “حفظ نظام است،” اگر فقط میخواهند “احمدی نژاد برود و آقای موسوی بیاید،” اگر کعبه آمالشان “عصر آقای خاتمی” است، اگر باور دارند که بر خلاف شواهد تئوریک و تاریخی، در چهارچوب این قانون اساسی میتوان دموکراسی داشت، اگر به دموکراسی یعنی مردمسالاری–نه یک کلمه بیشتر و نه یک کلمه کمتر– باور ندارند، من یک نفر راهم را جدا میکنم و میروم پی کار خودم. لازم هم نیست که کسی بگوید “به درک، خوش آمدی.” اگر من و امثال من اقلیت ناچیزی هستیم، که دوستان اصلاح طلب به بزرگواری خود ما را نادیده گرفته و خروجمان از دایره “نیم خودی ها” را مغتنم میشمارند. اگر هم که من و امثال من اقلیتی قوی یا اکثریت را تشکیل میدهیم، همان بهتر که گربه را در حجله بکشیم، چرا که جنگ اول به از صلح آخر است. ۱۳۸۹، ۱۳۵۷ نیست. این تقریبا ۳۲ سال نشان داد که اگر رسم حکومت درست نشود حساب ما با اوین و چوبه دار است، چه زندانی سیاسی سال ۶۷ باشیم چه عبدلله نوری، منوچهر محمدی یا اکبر گنجی زیر سایه دولت اصلاحات. خلاصه دوستان عزیز اصلاح طلب این یک حقیر سر تا پا تقصیر حرفش این است: اگر کف خواسته هایتان دموکراسی است، دستتان را میبوسم، و اگر هر چیز دیگر است (از جمله مردم سالاری دینی)، از شما به خیر و از ما به سلامت.
منبع:
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر
نظر شما بلافاصله منتشر خواهد شد. این بلاگ خبری، امکانات اندکی دارد و براساس اعتماد و خودکنترلی اداره می‌شود. لطفا از موضوع خارج نشوید و خویشتندار باشید.